خورشید

خورشید نورش را از چشمان من می‌گیرد. من که خوابم خورشید نیز پشت کوه‌ها خوابیده است. من خسته‌ام. خورشید هم خسته است. خورشید در دلش می‌گوید کاش امشب بیشتر بخوابد. من نجوای خورشید با خودش را نمی‌شنوم. اما من خسته‌ام. پس بیشتر می‌خوابم. می‌خوابم و می‌خوابم و می‌خوابم. همه جا تاریک است و تنها نسیم خنک است که وقتی من خوابم به خود جرأت بیدار بودن می‌دهد. همه دنیا خواب است.

خستگی کم کمک از تنم بیرون می‌رود. وقت رفتن بوسه‌ای به کف پایم می‌زند. همانجایی که دوباره از آن می‌روید. بوسه‌ی خستگی در تنم شوری می‌اندازد و حال چشمان من از آن شور باز شده است. خورشید از پشت کوه‌ها تکانی به خود می‌دهد. سینه آسمان سیاه شب شکافته می‌شود. اینک هنگامه فجر است. من بیدارم. طلوع خورشید را می‌نگرم. با نسیم سحر سخن می‌گویم. بی‌اینکه در دلم لکه کوچکی از اضطراب باشد.

چه می‌شد داستانم واقعیت داشت. آن وقت من هیچ‌وقت از خورشید عقب نبودم.