رای می‌دهم.
به هزاران دلیل گفته و ناگفته که خودت بهتر می‌دانی.
استخوان در گلو و خار در چشم رای می‌دهم شاید فرزندان این مرز و بوم روزگاری بهتر از ما داشته باشند.
رای می‌دهم شاید بتوانم جلوی آمدن کسانی را بگیرم که چوب حراج بر سرمایه‌های وطنم می‌زنند.
رای می‌دهم تا زمانی در برابر سوال فرزندانم سکوت پیشه نکنم و بگویم من هرچه می‌توانستم انجام دادم.
تو که رای نمی‌دهی چه جوابی برای فرزندانت داری؟
لایک
اگر گفته باشند که رای به هرکدام از این ۸ نفر رای به جمهوری اسلامی است! اونوقت بازهم رای دادن توجیهی دارند؟
اگر ۴سال پیش به همین توجیه رای دادیم و رای مان در جمع به نفع جمهوری اسلامی شمرده شد و در تفریق شد فتنه!
بازهم باید رای داد؟
واقعا مانده ایم بین این دو گزینه
شما که سوال پرسیده‌اید ایمیلتان را وارد می‌کردید که بتوانم پاسخ بدهم…
اما رفتاری که گفتین فارغ از عمل ما اتفاق می‌افتد. انتخابات مجلس قبلی این را اثبات کرد. کسی که دروغ بخواهد بگوید می‌گوید. منتظر عمل ما نمی‌ماند. چه بهتر که ما هم کار خودمان را بکنیم که از این آشفته بازار نفعی برده باشیم. در بدترین حالت ما چیزی از دست نداده‌ایم.
به جانب احتیاط ایمیل نزاشتم
ممنون از پاسختان
اما درست متوجه نشدم. وقتی قرار هست هر اتفاقی بوفتند. پس کل صورت مساله ای که در متن پست هم فرموده اید به طریق اولی بلامعناست
وقتی رای دادن و ندادن تاثیری در امار اعلامی در دروغ ها اعلامی ندارد. پس فرقی نمیکند! شاید ندادن هم بهتر باشد چون اقلا خود گوینده دروغ میفهمد که مشارکت کم است!
میگند در جمعی ، از فردی بادی خارج شد ( ببخشیدا) ، همگان گمان کردن فرد دیگری بوده است و به او خندیدند . فردی که به آن خندیده شده بود و گنهکار نبود گفت: خوشحالم که اقلا در پیش آن کسی از او باد خارج شده، سربلندم!
حرف هایی که میزنم همه از سر مشورت است. میخواهم کمک کنید که باید رای داد یا نه؟ مانده ام و شمارا به مشورت قبول دارم
ارادتمند
من موافق رای دادن هستم اما با این دیدگاه ات مشکل دارم. لزوما تحریم کردن نشانه بی تفاوتی نیست که شما افتخار کنید که هر چه از دست اتون بر میومد انجام دادید و تحریمی ها سرافکنده باشند ازین که کاری انجام ندادند. نگاه بسیاری از تحریمی ها نگاه فعالانه بود. یعنی اون ها تحریم رو یک کنش فعال سیاسی می دونند در جهت نفی مشروعیت حاکمیت. حالا این که تحریم فعال توی شرایط ایران جواب می ده یا نه بحثی جداست اما این ها رو گفتم که بگم بسیاری از تحریمی ها هم قطعا برای فرزندان اشون جواب دارند، چون تو این مدت خیلی تلاش کردندو گفتکو کردند و در نهایت هم کارشون رو یک کنش فعال می دونن 😉
همیشه نگاه تو جالب بوده برام.
در کل درسته حرفت. کاملا موافقم که رای ندادن یک کنش سیاسی هست که چه بسا می‌تونه در شرایطی تاثیرگذار باشه. اما اون شرایط خیلی مهمه و برجسته‌ترینشون هم دموکراتیک بودن انتخابات هست. کنش سیاسی رای ندادن تنها در صورتی موفقه که دیده بشه و وقتی در حکومتی همیشه گفته می‌شه ۸۰ درصد افراد شرکت کردند این کنش سیاسی چندان بردی نداره و یه جور انفعاله. تازه این در شرایطی هست که فرد معتقد باشه که داره یک کنش سیاسی انجام می‌ده. بسیاری از تحریم کنندگان انتخابات خودشون رو با دلایل سطحی توجیه می‌کنند. کمتر کسی رو دیدم که برای رای ندادنشان دلایل محکم داشته باشه. بیشتر هم منظورم از این خطاب اونهایی بودن که با همین دلایل سطحی خودشون رو از فکر کردن و تصمیم گرفتن و پذیرفتن مسئولیت اون تصمیم رها می‌کنند. وگرنه اگر کسی یک ماه همپای ما در فعالیت انتخاباتی شرکت کرده باشه و آخرش به یقین برسه که نباید شرکت کنه حتما تصمیمش مورد احترامه. امیدوارم تونسته باشم منظورم رو برسونم.
کاملا متوجه منظورت شدم. و خودم هم موافقم که تحریم حتی به شکل فعالش هم توی شرایط فعلی ایران جواب نمی ده 🙂
آب قحطی می شه چند سال دیگه تو اون مملکت شما هی بجه بزایین…
یواش یواش
یه سلام و علیکی بکنید تا آشنا شیم بعد پسرخاله بشید و این طور گستاخ صحبت کنید.
ما خودمون از منتقدین افزایش جمعیت هستیم و معتقدیم خانواده‌های ایرانی باید یک و نهایت دو فرزند داشته باشند. اما یادم نمی‌آد عقیده‌ام رو این قدر بد برای دیگران ابراز کرده باشم. قحطی آب به از قحطی ادب و درک و شعور…